Öyle unutmuşum kendimi,
yalnız kalınca anladım.
Sen yoktun, kaç heves geçti,
gölgen bile kalmadı. 

Düşen kanatlarını sana geri,
versem de hiç duymadın.
Bir melek miydin, sanmıyorum,
öyle olsan anlardım. 

Attın beni hep,
yorulan gözlerimden,
yükselen yangınlara... 

Neden seni gerçek sandım,
inandım sade bir yalana?
Geçtim kıyısından yalnızlığının,
sonunda alıştım yokluğuna.